fan William Turner*
fan David Cox**
Oft it wâljend wetter is
of stowend sân,
it is de stoarm dy’t beide jaget;
rekket alles út ferbân,
dan skaait it libben nei ûnwis.
Wolken jeie by it swurk
lâns, mongen mei
de stoom, dan is it as it daget,
mar de see is der net nei,
it wâljen jout it drege wurk.
’t Wâlet ek yn ’t seemansmoed
troch dûbel sicht:
de see en thús mei tûzen fragen.
Kin er oars dwaan as syn plicht?
’t Is moarn ûnwis, hy libbet hjoed.
Twirren jagen oer it sân,
mar setten ôf,
wylst fûgels wjukje nei de fierte;
reizgers sjogge út nei ’t lân
dêr’t boppe blinkt it himelsblau.
* William Turner (1775-1851)
krige in protte krityk op dit skilderij:
‘Stoomboat yn de sniestoarm’
** David Cox (1783-1859)
makke sawol akwarellen
as oaljeferfskilderijen.
Skilderij ‘De oerstek fan in sânflakte’
|
