Zij zijn het bijna al vergeten
hoe het leven buiten gaat,
dat sluiers slingeren op straat,
omdat zij over anders weten.

Het gaat hun schuldgevoel te buiten,
want van binnen is het heet,
ze doen het zonder kleur of kleed
met rondom muren voor het sluiten.

Ze baden tegen het vervelen
in de weelde van de tijd,
de kooi wordt aan het gat gewijd,
maar een voor een, ze zijn met velen.

Het wachten is op wie zal kiezen,
voor die ene gaat het door,
de rest ligt eerder op één oor
met open ogen na te kniezen.

* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Het Moorse bad’