Se hie deselde bou as mem
en koe dêr amper wat oan dwaan,
it siet no ienkear yn it skaai,
no sa, men moast de lea ’t gerak ek jaan,
dan gie sy grif wat langer mei,
dochs wie it lestich foar ’t portret,
mar troch de keunst wie ’t lijen oer.

De skilder eage nei it fet
en fûn ’t gehiel in hiele toer,
want keunst kaam heger as it hier
en doek, it lichem koe ek net foaroer
en lytser wie ’t gesicht te fier,
dus tsjinne hy har fan advys:
‘Natuerlik is it moaiste, frou!’

De eachopslach waard froufrjemd fiis,
de kape kaam perfoarst net ôf,
dus keunstich makke hy har klear,
net yn de hûs, mar tsjin it himelsk blau,
sa fleach op ’t rôze wjukkepear
de sierein mei har grouwe lea
keunstmjittich oer it griene gea.

* Jan Adam Kruseman (1804-1864)
wie yn syn tiid ien fan de bekendste
Nederlânske portretskilders.