Wy lasken stiel op stiel,
’t moast hecht, dus lang en breed
mei ek diagonalen,
stielhurd wie ús doel, ’t gehiel
moast rap de hichte yn, by need
mei ymmorele halen.

En doe’t de kraan der stie,
kaam út it westen wei
in flecht fan swarte krieën,
’t hie wat driigjends har berie
oer wat noch foar de eintiid lei…
wat hiene wy te bieden?

It laskjen fan in jier
fan dei op dei, it each
nei boppen, op ‘e glêzen,
bol fan ljocht, ek sels yn ’t spier
om fuort te wiskjen stront en reach
foar elk syn heechste wêzen.