Dêr fart in pontsje oer de feart
fan jaachpaad nei it hôf mei wente,
dêr’t hy dy’t my doe skiednis joech,
as Adam libbenstwigen inte
oant ’t wrede needlot harren sloech,
dat út balâns brocht en gjin rinte,
syn frou glied út en foel ferkeard.

Noch glydt dat pontsje oer de feart,
in libben lutsen troch de wiken,
bytiden licht, mar meastal swier,
in Adamshôf dat net mear liket
op ’t paradys mei Eva’s blier
belutsen aard, dat him ferrike…
syn skiednis hat ferlies oanleard.