De greide hat de romte wol
foar beide, wyt en swart,
it leit him oan de kleuren wol,
sa as wol faker bart.

De swarte rint, sels al as bern,
de kant út fan apart,
’t is oan syn eachopslach te sjen
dat hy dit faker hat.

De lytse en de grutte broer,
se ha wol fan elkoar,
want beide binne swart, dus oer,
dêr binne witen foar.

De lytse lit him noch wol sjen:
hjir bin ‘k, dus fleurich op,
net alle hope is ferlern,
ik krij in wite kop.