Se rôlje oer de tichte grûn:
alarm foar al it libben guod,
yn ’t feilich tsjuster flink en sûn,
mar ’t krûpt no eangstich fuort.

It mes snijt skerp de ierde troch,
wa’t no ûntkomt, sprekt fan gelok,
dochs dreunt it altyd noch en sjoch…
de loftmacht krijt it drok.

Se dûke nei de iepen grûn,
de jagers sjitte, witte ’t wol:
se binne net oan grinzen bûn,
net oan in deadetal.

It stiel slacht rûch de kluten op,
dêrtusken noch in inkeld lyk;
de jagers ha in loftstofstop,
de winners ha gelyk.