Hy libbe ’t leafst nei ’t ljocht,
wat gie him springend ôf
fan dei oant dei, fan jier op jier;
de polsstôk wie syn frou,
sa woed er it graach ha.

Hy wist it earst net rjocht
oant op dy skimerdei
dat yn de pols in skuorke kaam;
’t wie let doe’t sy it sei,
sa woe se it graach ha.

Sy tilde him yn ’t ljocht
nei dy ferflokte jûn
en sei sy bleau fan jier op jier
fan fier mei him ferbûn;
de sprong gie it op ta.