Hy saaide op ‘e ierde del,
mar net om nei de flecht te stjerren,
kaam sa tusken ’t hurde stiel
fan bank en fet, in sterk gehiel,
neat lykwols foar syn wurge fearren,
earder foar in fredesdo de hel.

Yn flecht en frede fynt in do
de himel as it kin op ierde,
baaiend yn it mylde ljocht
fan stjerren nachts en sinnenocht,
mar struit it stedsfolk mei syn dieden,
lit it fallend eachlid witte: ho!