It hynder joech syn spoaren ôf
as ’t grutte hoefblêd op ‘e klaai,
it rôze fan de iere dei,
it bloeien fieden troch de dau.

Mei ’t hoefspoar tusken tegels yn
begjint it libben hurd as stien
mei hope op in tiidlang grien
en ’t rôze weagjend op ‘e wyn.

De minske makke ek in spoar,
dat noch wat fan de winter seit:
in leelje by it deade reid,
dy bloei giet glêshurd nea ferlern.