Dan de swarten, fan dat koarte,
hals en romp gjin sierlik bûgen oan,
de wite bles as lampe foar de lange nacht,
sy swommen bealgjend oant de iere moarn
foar markols iepen poarte.

As it strieljen fan de sinne
oer de hals en romp fan beide pearen strykt,
bliuwt deawurch ’t swarte driuwen tusken splinters kjeld,
wylst fierderop it iis foar ’t wite wykt
en wjukken hichte winne.