It lok rûn mei har op
en leafde bloeide om har hinne
as de bloesem fan in apelbeam;
der wie gjin reade stop,
dat sy koe neaken fierder rinne.
De stam hold har net tsjin,
dat sy koe maklik by de apel,
dy’t har taglom as in glêde dream;
de hap wie net nei ’t sin
en fierder neaken like stapel.
Har sin gie út nei klean,
dy’t knipend kamen om har hinne,
’t wie it fruchtfleis fan de apel, dat
sy koe net langer stean,
lit stean fan neaken fierder rinne.
Sjoch dy ferstive lea,
de tiden troch sa langút lizze
troch it fruchtfleis fan de apel, dat
ferwiist nei druk en dea,
mar pitten sille bloei foarsizze. |
