Hy kuerde, wat er fûn
kaam tichterby, in karavaan.

Har stap die de kamiel
om sa de rêst en doer te jaan,
mar fjurrich langstme waard har diel,
Rebekka, doe noch faam.

Sy kuerde, wa’t sy seach
kaam tichterby, in man fan stân.

It barde yn de jûn,
it stadich stappen yn it sân,
it wie ’t gefoel dat harren bûn,
se rûnen hân yn hân.

* Andrea Vaccaro (1600-1670)
Skilderij ‘Izaäk en Rebekka’