Sy hie it bêd links lizze litten
dat ûnwrikber klear lei yn it iis,
woe net fan langer lijen witte,
want de nacht wie har in griis.

De maatskippij woe har net rêde:
mei in cocktail wurde ta in lyk;
doe socht se it op oare mêden,
nei de sleatswâl kaam de dyk.

De froast loek ’t deadskleed oer de fearren,
strielen soargen foar de aureoal;
omdat sy moedich operearre,
seach de moarn har as idoal.