Hy strûpte út syn stive klean,
kaam út ‘e skulp yn ’t neaken,
seach de peal al foar him stean,
in noegjend leafdesbeaken,
klom syn stivens út it liif
en glied op ’t eigen glêde
slym foar ’t each nei topgeriif,
hy soe it grif wol rêde.

Fuort nei de klimaks kaam er del,
fan wurgens moast er hymje,
hie fan ’t gliden in droech fel
en koe de skea net lymje,
dêrom kroep er út ‘e wei,
sy koe him net gerive,
dat der bleau in kleau dy dei
en kalkkjeld om twa liven.