Gloeiend hjit waard doe syn plak,
mar nei de nacht wie dêr it wûnder:
in beam joech skaad foar syn gerak,
dat Jona koe der net mear sûnder.

Wûnderlik wie it ferrin:
in rûp friet troch de woartels hinne,
wat Jona wie mar min nei ’t sin,
want op ‘e nij stiek him de sinne.

Jona kriich fan God de sin
fan dea en libben, want it wûnder
begûn yn Ninevé, fan min
nei better wie foar elk bysûnder.

* Yllustraasje ‘Jona ûnder de  wûnderbeam’