Dêr eage Adam earst noch jong
wylst hy de dieren komme liet
en harren nammen suver song,
gjin bist dat sûnder stimpel siet.

Sjiraffes stimpel wie wat mear
as ’t rêchkrús fan de simpelspin,
dat Adam wie mei ’t krús gau klear,
wat hegerop wie him nei ’t sin.

Sa klom er by de nekke op,
fier boppe Itens’ toerspits út,
berikte lykwols net de kop,
’t begjin wie oars as it beslút.

Hoewol’t it hjerst wie, griis en kâld,
en Adam song op eigenwiis,
kaam Eva wizer op ‘e wrâld
yn Itens, dochs noch paradys.