Dêr stiet er noch, Johan de Witt,
de keninklike presidint
fan Hollân yn de rike jierren,
’t ideaal fan de regint,
dêr’t hy syn stean en gean oan mjit.

Dy rykdom stiet troch oarloch faai,
lykas it libben fan it folk,
dat net om strideraasje freget;
fjouwer kear in tongerwolk,
dêr rêdt De Witt him ek net mei.

Johan wurdt stutsen mei in dolk,
Cornelis rekket yn de sel:
‘Oranje boppe, Witten ûnder!’
Gjin De Witt is mear yn tel,
de macht leit by it sljochte folk.

Dêr hingje sy, twa kear De Witt,
ûntdien fan mage, terms en hert,
de measte fingers yn de hannel;
rap en rút wit fan gjin wet,
dêr’t oars it folk ’t bestean oan mjit.

* Jan de Baen (1633-1702)
Skilderij ‘Portret fan Johan de Witt’
Skilderij ‘De liken fan de bruorren De Witt
ophongen op it Griene Soadsje
oan de Fiverberch te De Haach, 1672’