Nei hingje rize

Soe men net hingje litte
alles wat mar hingje kin
oan ierdeswarte tinzen
oer wat op ’e ierde bart…
wêr binne noch de grinzen?

Men wol it eins net witte,
mar it komt oer elke grins,
it is net tsjin te hâlden
dat de ierde skodde hat…
men libbet yn mear wrâlden.

De himel hat bloed switten,
mar dy hâldt him fierder stil,
it is it ivich swijen
oer wat op ’e ierde bart,
al riist it razend lijen.

Of lit it read hjoed witte
dat it jûn wer reine sil,
de wetterspegel rize,
men fersûpt as swarte kat;
der falt neat mear te kiezen…

… as tinzen hingjen bliuwe
by wat op ’e ierde bart,
betink dat alle knoppen
iepenspringe út in swart
bestean, ’t giet wer nei boppen.