Fiskje yn it universum

Wannear’t de moarn syn kommen
meldt, dan lûke stjerren ’t ljocht werom
om troch te strieljen yn ’t hielal,
ûneinich is it universum,
gjinien hat tal en mjitte nommen.

De blauwe himel wachtet
op it kommen fan it grutte ljocht
dat net brekt troch de wolkebank,
mar wol skynt yn it universum,
dêrmei it hiele stelsel achtet.

Wat kin dan noch in minske
mei syn angel fiskjend nei it ljocht
om op te heljen as er byt
hat, de sinne oan de loft bringt…
hat hy sa’n fangst net altyd winske?

Hy stribbet nei it witten
fan ’t ultime oan de fierste grins
dy’t nimmen ea berikke kin:
syn angel is te koart, syn hoek te
lyts, mar hy giet der net by sitten.