Dy iene do

Alle jierren stiet it fêst
dat foar de beam in grûnflak is
om út te rinnen op in punt
dy’t wiist, mar dêr is ’t noch roettsjuster,
hopet men hjoed op in stunt?

Wûnders komme op it lêst
net foar om’t dêr gjin himel is
dy’t útsprekt hoe’t it komme moat;
ús hoop wie rjochte op earjuster,
mar dêrboppe bleau it swart.

Wiist it hjoed foar wa’t noch lêst
de lette tekens fan de dei
op hoe’t it nei de takomst rint?
It stikeltrie is net fan juster,
snijt de top derôf… wa wint?

Wa’t ferlieze, stiet al fêst:
de fredesdowen fan ien dei
dy’t koerend fleane foar ús bern,
mar ien do fljocht troch yn ’t roettsjuster,
iuwen bliuwt syn ljocht te sjen.