Tolk fan de hoop

Sy hat it no al wûn
mei ’t sitten op in peal:
it giet fan dei nei nacht,
de nacht rint nei de dei,
sy hâldt altyd de wacht.

Sy wachtet oant de jûn,
dan giet de kleur ferlern
en slacht sy net mear acht
op wat it grien har sei:
‘Do hast de hoop yn pacht.’

Sy hâldt de hoop foargoed;
al wurdt it nachts ek stil
en giet de kleur ferlern,
sy nimt it deiljocht mei,
kin nachts de hannen sjen.

Sy jout dêrmei de groet
fan iepen sit ik dei
en nacht foar ’t freegjend folk
mei langstme nei de wei
fan hoop… ik bin de tolk.