Dêr’t eartiids skippers joegen
út oan drank de lêste stoer,
sjoch ik noch altyd oer
de Swette sûnder kroegen.

Ik seach de grêft mei ’t bolwurk,
rigen beammen yn it blêd,
de brêgen fan de stêd:
de wachter die it tolwurk.

It bolwurk waard earst sljochte,
op dat plak kaam doe in dyk,
mei eartiids gjin ferlyk:
allinnich autorjochten.

No sjoch ik it krewearjen
foar it âlde dat der wie,
de beamwâl dy’t der stie:
’t ferline opwurdearje.

Mar ha gjin noed oer kosten:
nei de alderlêste stoer,
bliuw ik as stoer wol oer
foar Snits en foar syn gasten.