Stjerrende stiennen

fan Dirk Nijland*

De stiennen hingje justjes skean,
te âld om noch lang stean te bliuwen;
falle se troch waar en wyn
of troch har dea te ûnderskriuwen?

De himel jout al oan te gean,
it jûnsread sil al gau ferdwine
nei de dei troch sinneskyn,
oan stiennen kin men  ’t ljocht net bine.

Strewellen bliuwe ek net stean
lykas se mei har blêden binne,
lijten flechtsje foar de wyn,
dy’t beart om wiffe stiennen hinne.

De berje stiet hjoed sûnder klean,
it swarte kleed kin maklik skuorre
troch de hurde stien, men fynt
it net… it hat te lang al duorre.

* Dirk Nijland (1881-1955)
Skilderij ‘Begraafplak’