Kop derûnder

De kop mei efkes yn de fearren,
in eagenblikje foar harsels,
hoewol’t se op dit stuit neat sjocht;
it giet by har net as fansels,
de kop sil nei har winsken hearre.

It wie gjin winsk, de tolve aaien,
se kamen samar út harsels,
hoewol’t de jerke om har socht;
ek mei de twadde gie ’t fansels,
se hie oer oandacht net te kleien.

It wurdt no tiid om der wer hinne,
want sy ferwachtet hjoed of moarn
de útkomst, wat komt foar it ljocht…
de hearen ha in oar fertoan:
de kop derûnder, neat te winnen.