Bernebreatiid

Noch hâldt it stek de ingel tsjin,
de punten, stribjend nei de hichte,
skerpte dy’t him stekke kin:
de bajonet op it gewear,
it bloedmes, net om oan te sjen.

Mar as de gjalpen fan it bern
troch hongerskerpte him berikke,
is de earste slach te sjen,
de klappen klinke kear op kear,
de ingel klimt sa heech er kin.

Sjedêr de himel iepengean,
it daget fjurrich yn it easten,
it is no tiid om stil te stean,
fol fjoer te skinken, mear en mear
wurdt oan it bern syn breatiid bean.