Alde pake

Ik sjoch him noch troch ’t steechje rinnen,
âlde pake fan de achterdoar,
want in foardoar wie der net,
syn iene skonk waard wat te koart,
it lykwicht wie de oare foar,
sa hipte hy derhinne.

Hjoed seach ik wêr’t er earder wenne,
achterom, want sa koe ’k better sjen
hoe’t er troch it steechje rûn;
de wetterbak fertelde koart:
it âlde is foargoed ferlern,
hy koe der net oan wenne.

Ik sjoch noch hoe’t er noartsk skodholle
nei de tsjerke mei de houten toer,
want syn foarkar hie dy net;
syn hoanne kraaide grifformeard,
it frije wurd koe hy net oer,
hy woe wat djipper dolle.

Hjoed seach ik him dus fierder rinnen
nei de tsjerke mei wat leger dak,
want dêr fûn er fêste grûn;
de toer fersakke, wie ferkeard
fundearre, nêst syn hûs gjin plak
om hippend sneins dêrhinne.