Stroffelark

Noch altyd is it hûs bewenber
tusken tsjerke en stasjon
oan ’t lytse Julianapark,
ferneamd nei de prinses yn Kanada,
’t ferline is werkenber.

It wie de wente fan Van Gelder,
keapman al syn libbenlang
yn allerhande skeardersark,
hy moast it rûnom fan klandyzje ha,
fan net sa snoad oant helder.

Hy wie yn Snits al oer de santich
doe’t twa flechters brochten nijs
fan joadehaat, hy joech as Joad
har ûnderdak, it skeardersark koe ’t ha,
sels wie er noch parmantich.

Parmantich, neat noch yn de gaten
reizgen se út Snits mei ’t spoar
en fierder nei it moardnersoard
dat Auschwitz hiet, ’t koe sûnder skearmes ta,
gjin kâns om noch te praten.

Der lizze fjouwer stroffelstiennen
dy’t fertelle oer har spoar
troch ’t libben, stroffelark by ’t park.