Nei sprekkende eagen

fan Rembrandt*

Ik stie derop, noch oan ’t begjin
en hie net folle ûnderfining,
dus keas ik foar it selsportret,
want mei mysels hie ik de measte bining.

Goed tweintich wie ’k en seach de sin
noch lang net yn fan myn ferskining
yn harmony mei ’t inerlik,
ik wie noch jong en libbe op ’e dining.

In skilder dy’t himsels net ken,
jout wer in masker, mar gjin wêzen,
sa woe ’k as jonge keunstner net,
dus út myn eagen is noch neat te lêzen.

Dêr stean ik wer, no oan de ein,
mei ûnderfining troch it libben,
dus keas ik foar it selsportret,
ik ha nei withoefolle sjenres stribbe.

Goed sechtich bin ’k, dêr is ’t mei sein,
lykwols lit ik de eagen sprekke
yn harmony mei ’t inerlik,
foardat, it is sawat safier, dy brekke.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Selsportret op jonge leeftyd’
Skilderij ‘Selsportret’