Wer in oere

It wie op âldjiersdei,
doe’t noch gjin knallen klonken
op it keatsfjild by de tsjerke
mei de lytse wizer foar de tsien,
de grutte wie noch yn de draai
nei ’t hiele oere.

Hy gie hjoed wer op wei,
al kreaken him de bonken,
om de lêste dei te fieren,
want yn ’t hiele jier wie der mar ien
dy’t him sa klear de wierheid sei:
de lêste oere.

De wierheid hat in rop
dy’t klinkt as tolve slaggen
op it keatsfjild en yn tsjerke,
want dêr komme minsken fan de dei,
yn ’t nije jier slaan sy ek op
foar wer in oere.