Utswitten kleur

fan Marc-Henry Meunier*

Sels hat er yn de groppe sitten
njonken syn gewear en proviand,
foar him in muorre, folle sekken,
fijâns kûgels kearend, want
it sjitten waard gjin oere litten.

Sjoch de ynslach,
ien, twa, trije, fjouwer, fiif,
hy is de tel al kwyt,
mar net syn holle,
efkes mar der boppe-út,
de ûnderkant is wyt,
de boarsten fan in wiif
en bloed oer ’t bleate fel,
mar wêr is no har holle
mei de mûle foar in tút?
Dêr slacht de kleur al del
op lege loft en ierde,
fjoerwurk foar it stammefolk,
dat lang de krún al mist
troch net te tellen dieden,
ien, twa, trije, fjouwer, fiif,
fuort waait de grize wolk
en sjoch, dit is ’t…

Sels hat er yn de groppe sitten,
withoelang en oan de goede kant,
hy is net troch in kûgel rekke,
kaam derút as fêste klant
fan ynslachkleur, op doek útswitten.

* Marc-Henry Meunier (1875-1922)
Skilderij ‘It Sas Bosk’