Frije fûgels

It minskdom is oan regels bûn,
lit oars syn ego jilde,
dus kanalisearje ’t farrensfolk
fan moarns betiid oant yn de jûn,
it binne buorden dy’t drok drille.

Se steane heech en ha in foarm
dy’t oars is as foar tsjillen,
mei in teken spylje se foar tolk;
de skipper hat in eigen noarm,
syn eachopslach glydt oer de fjilden.

De frije fûgels sykje om
de romte sûnder regel
by ’t lemieren of in jûntiidswolk,
kanalisearje is mar stom,
de mar is hjoed foar har de spegel.