De raam en de ekster

Gjin wûnder dat se yn de slomme
leine, ’t wie noch yn de iere moarn,
de simmernachten wiene koart
foar skiep om al oerein te kommen.

Net folle wie der om de poaten,
ien wie al as hongerlijer stoarn,
mar fierder wie der neat mear bard,
foar harren wie it libben kloaten.

De fûgel hie mei har begrutsjen,
want syn eigen libben wie swart-wyt,
dêr boppe-op in kleureglâns,
dus kaam er del foar ’t optein wurdsje:

‘Do swarte hast neat mei it wite,
dream de kleur as hege favoryt,
ast mei my fljochst, bliuwst yn balâns,
wat kin dy noch dit raaifjild skite?’

De jonge raam, noch heal yn slomme,
gong oerein en stiek syn poaten út,
mar kaam noch heger noch foarút…
de ekster hat de stront opromme.