Mais ûnder kleuren

Syn skaad foel op ’e bjirkestam,
in spul fan ljocht en tsjuster,
’t gie him om fan read nei pears
te skôgjen; al syn libbenlang
fan himelheech oant wetterleech
te speuren nei de klû en ’t kluster.

Soms stie syn hert yn fjoer en flam,
mar faker stie it wetter
oan de skiere lippen ta;
foar eagen hie er dan de slang
fan himelheech oant ierdeleech…
’t ferbeane smakke folle better.

De dea kroep oer de bjirkestam,
gjin kleur koe him noch rêde,
ek al gie ’t fan read nei pears,
mar ien wie minder fan belang
as net te tellen yn beweech:
de fruchten tusken stâl en blêden.