Der wiene eartiids trije boeren,
de nammen binne wol bekend,
se wurken hurd, wol tolve oeren,
oan harren grûn en wetter wend.

Mar stoarmen swypken op de weagen,
dy’t frieten oan de sloppe grûn,
de wierheid kaam sa wreed foar eagen:
in boer hat nea by wetter wûn.

Earst krige Gosse wiete fuotten,
hy bea en flokte oan syn God,
wat soe boer Gosse oars dwaan moatte:
him oerjaan oan syn neatich lot.

Mar nea ferlit in boer syn keallen,
se holden harren poaten droech,
dat kaam omdat er lange peallen
yn rigen yn de boaiem sloech.

Twads liet boer Hearre fan him hearre,
hy bea en flokte oan syn Hear.
Soe Dy it sa foar him bedjerre?
Dan naam it lot foar him in kear.

Mar soe de poel syn fee bespatte?
Dat koed er keare mei har dong,
dy’t er brocht yn djippe gatten,
sadat gjin weach har mear besprong.

Boer Sibe pakte ek de skeppe,
hy brocht syn tank oan God de Hear
en soe noch trije dagen skreppe
foardat de Sibesleat wie klear.

Want Sibe hold mear fan it wetter
as fan de peallen en de dong,
it skipper-wêzen lei him better,
de weagen makken him wer jong.

Sa kamen earst de Gossepeallen,
ûntstie dêrnei it Hearregat,
de Sibesleat hat stinnend kealle
de Snitser mar, it winnend lot.