Ut it ferline wei

fan Marc Chagall*

As ynspiraasje mar net komme wol,
dan bliuwt it doek sniewyt
en binne alle fingers kâld,
der komt net iens in sket s yn kryt,
de tubes bliuwe fol.

Mar as sy boppe ’t wite doarp útriist,
dy’t hy al jierren mist,
dan sweeft syn moed de hichte yn,
hy sjocht har oan, seit sêft: ‘Dêr bist,
ik wist net wêr’tsto wiest.

De moanne, yn it lêst, komt earst foar ’t ljocht,
dan sweeft sy op him ta
en achter har ferriist de stien,
sy sjocht him oan, seit sêft: ‘No sa,
hjir hasto dochs om socht.’

* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘Hommaazje oan it ferline’