Einekroas

Wurd wekker, de sinne is op
en fervet de snilen al grien,
wa stekt dan net heger de kop,
hat lang op ien poat hjir al stien,
sa klinkt de kwêkjende rop.

De lêch is al wiken wer út,
it kroas is it wetter oerflein,
’t wie neffens it memme-beslút
dat piken feroarje yn ein,
sa klonk de kwêkjende tút.

Hâld op mei ’t betide gerop,
de sliep ha ik lang noch net út,
lûk leger it kwêkjende krop,
sjoch hoe’t hjir it kroas my omslút,
dus is it lang noch net op.