detail

It sinneljocht loek nei de kym,
dêrboppe waard it tsjuster,
like swart as yn in neare nacht,
de toer stie noch oerein, as skym,
mar ’t folk wie ’t paad al bjuster.

Doe kaam, mar dat wie net te sjen,
de Ivichheid op ierde
om te sjen de hichte fan de macht
fan ’t folk, it sicht folslein ferlern
op wat de ienfâld sierde.

Betizing kaam yn plak fan ien
yn taal en hichtestribjen,
elkenien sloech op himsels noch acht,
in brutsen bouwurk, stien nei stien,
gjin toer om foar te libjen.

* Ut ‘e Hollânske skoalle