It sette op it easten ta,
it folk fan it lemieren,
hegerop lykas it sinneljocht;
elk hie it troch, net oars mar sa
soe ’t grûn en himel siere.

It plan kaam fan de grûn ôf fêst
en yn de draai nei boppen,
stadichoan by ’t sinneljocht;
de boulju krigen ’t swier, gjin rêst,
fan ’t wrotten gleone koppen.

It sette op ‘e himel ta,
de toer fan hege namme:
beaken yn it godlik sinneljocht;
ien folk, ien taal, net oars mar sa
bestean wy ûnbeskamme.

* Ut ‘e Hollânske skoalle