november 6, 2018
van Fritz von Uhde*
Natuurlijk was er wat geweest,
het kwam in elke groep wel voor,
maar ’t was ook gauw vergeten,
dus geen wrok op ’t uittochtfeest.
Hun voormaat had het zo gewild:
in ’t licht van toen een samenzijn,
een volle beker onder ’t eten,
samen eten stemde mild.
Eén was er die geen aandacht had
voor wat gedaan werd en gezegd,
alsof hij vooraf heeft geweten
zijn bestemming, hoe en wat.
Hun voormaat had het zeker door,
wat hij plotsklaps ter sprake bracht:
zijn eigen uittocht, afgemeten
aan het feest, hij kreeg gehoor.
De achtermaat stond woedend op,
zijn eigen uittocht kreeg hij door,
een hond die lelijk was gebeten,
wegliep met een kwade kop.
Natuurlijk is het dit geweest
wat voor een stemming heeft gezorgd
die sloeg op ieder onder ’t eten,
dubbel was het uittochtfeest.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Het laatste maal’
november 5, 2018
Ier al sjit de sinne strielen,
wat alhiel ûnsichtber kin,
as skilder fan it swurk
en komt syn gleone holle boppe,
dan wachtet noch in deilang wurk.
Strieljend makket er de klimtoer
ljochter, moaier foar de bern,
te lyts noch op ’e grûn
foar ’t sicht oer âlde koppen hinne,
de skilder hat de hichte jûn.
Is de lange jûntiid kommen,
sit sawat de dei derop,
dan strykt de skilder ’t swurk
ljochtblau fan ûnderen nei boppen,
de grûn foar ’t masinale wurk.
