juli 15, 2017
fan ûnbekend*
De weagen binne ús bekend
by ’t skynsel fan de moanne,
dy’t de mar opljochtsje lit,
in fisker is net gau benaud,
omdat er fan it tsjuster wit.
Wy binne nachts dus wol wat wend,
fannacht lykwols wie ’t spannend,
sterker noch, der wie panyk,
wy sieten mei ússels oanklaud
en wiene witer as in lyk.
Hysels hie ús de mar opstjoerd
nei ’t fisk- en bôlewûnder,
hie ferlet fan in gebed;
wy foeren yn de twirren op,
wat noaske stjoerman Petrus net.
Ynienen wie der grutte noed:
in skynsel, hiel bysûnder,
sweefde midden oer de mar
op ús oan, sûnder tuskenstop,
dat elkenien wie yn de war.
Gjinien hie dat ferskysel troch,
net earder as doe’t Jezus
stapte by ús yn it skip
en ha woe dat it wie fertroud,
doe kaam by ’t roer wei: ‘Wol ferhip!’
* Skilderij ‘Jezus rint oer de weagen’
juli 14, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
Tradysje spilet grif in rol
yn Fryslân op foarâlders’ grûn,
mar wêrom net fernije?
De tiid rint troch en is nea fol,
men is net oan ’t ferline bûn,
feroaring moat ek kânsen krije.
Dus seagje stikken út it board,
it is Rienk Ulbesz oan te sjen:
it izer is ferrotte;
it skûtsje hat al lang net scored,
de motivaasje giet ferlern
en foar de liuw is ’t in bespotting.
Feroaring hâldt noch lang net op,
want Ulbe Rienksz komt wer oan board,
hy koe him ek fernije:
nei’t koalstof koste him de kop,
is hy wer skipper yn de float
en sil elk oer ’t ferline swije.