juli 21, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
It woe net mear de lêste jierren,
mei Emanuel wie God net mear,
mar Earnewâld hie neat misdien,
dus wiene sy mei ’t skûtsje klear…
wat waard doe iepenbierre?
Jehannes Taekema hie libbe
foar syn skûtsje dat wol sile woe
en dêr’t er dea mei foer nei ’t doarp;
de Earnewâldsters fregen: ‘Soe
dat skip nei ’t heechste stribje?’
It keappetear hat net lang duorre,
it gie om ’t ruiljen foar Emanuel
en noch in kapitaal derby;
it âlde skûtsje bleau yn tel,
wol minder as ‘Twa Bruorren’.
De fraach bleau: wat wurdt iepenbierre
yn de takomst as it oankomt op
de striid fan Grou oant Snitser mar,
berikt it lykfarskip de top
of wreekt God no fan fierren?
juli 20, 2017
fan William Turner*
Kreakje tsjillen oer de stiennen,
skrilje hynders troch in klap
en skodzje reizgers’ lea en geast,
dan skowe wolken foar de sinne.
Reizgers sykje nei de fierte,
’t eigen gea is har te krap,
mar op ’e hichte krije lea
en geast al klap op klap.. de swierte.
Kreakje tsjillen troch de jierren
hinne, dan wurdt dreech de stap
troch it bestean… oant lea en geast
beslute: ho, wy bliuwe hjirre.
William Turner (1775-1851)
Skilderij ‘Tocht oer de Mont Cenis’