maart 7, 2017
van Antoine Joseph Wiertz*
Langzaam was hij weggegleden
in zijn houten ledikant
met menig droombeeld nog voor ogen:
van Sneeuwwitje naar de sterke reus,
die pestte met zijn mensenmaal,
van rechtervoet tot linkerhand,
de greep om op te treden,
toneelspel voor de volle zaal,
hij kon niet anders, had geen keus.
Langzaam was ook zijn ontwaken
in zijn houten ledikant?
De dromen waren weggevlogen,
boven hem was nu een houten dak;
hij tastte naar een vleugje licht,
wat lukte met zijn linkerhand,
zijn greep zou niemand raken;
nadat hij zich had opgericht,
kwam plotsklaps volop ongemak.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘De voorbarige begrafenis’
maart 6, 2017
It minskdom hat it wol yn streken,
rjochtút rinne mêst en trie,
in matematysk sylsysteem,
faak statysk, selden út ’e rie,
kompleksiteit as teken.
Ynienen binne dêr de swellen,
komme sûnder ôfspraak gear,
yntuityf op ’t sylsysteem,
se fiele ’t oan, der komt in kear,
sawat ha se it helle.
Deselde mjitte as de âlden,
wjukken foar de lange flecht,
yntuityf op fêste koers,
dynamysk as in swel sa echt,
se binne net te hâlden.
