As de weagen op De Fluezen rize,
wit de skipper dat it spoekje kin,
it rûnhout kreakje, ’t seildoek slaan,
dan slacht it hert, it bloed wurdt tin,
de striid giet oan, hy sil ’t bewize.

Lit de liuw him oer de startstreek triuwe,
stjoert de skipper bliksemsfluch werom
om net de winstkâns fuort te jaan;
it wurdt him net, gjin feest yn ’t rom,
mar favoryt sil ’t bist wol bliuwe.

As de weagen troch de waring rinne,
doek en skoaten stean ferskuorrend strak,
dan kin it lot it skûtsje slaan,
ynienen is de hertslach swak
en moat men fluch wat oars fersinne.