Ieuwen wie it seildoek hise
mei de kloaten yn de mêst,
’t katoen wie swier mar joech gjin lêst,
want glêde baltsjes lieten rize
op ‘e lieregisel dy’t al fêst
it silersliet song op syn wize.

Doe klonk skril de rop fan Loadewyk:
‘It wurdt mei myn katoen in lijen,
want it slacht yn ’t achterlyk
en nij kin ik net krije,
dus komt dacron op ‘e gyk!’

Ieuwen sakken op syn holle,
swier katoen kaam op him del
mei’t oaren reagearren fel;
as reade lape foar de bolle
wie it dacrondoek dus net yn tel:
it âlde liereliet hat rôle.