It moast wol heve, ’t koe net oergean,
twa jier lyn kaam al de hint:
foar Grou in skûtsjemonumint,
stiel op ’t wetter, brûns op ’t lân.

Wat yn de skiednis wie, moast trochgean:
skûtsjes sylden earst op Grou
en bleauwen oan tradysjes trou,
striid op ’t wetter, feest op ’t lân.

Wa’t stiel ha wol, moat ta de bûse,
mar it brûns hat ek syn priis,
wol santichtûzen, ’t is in griis
foar in skûtsje op it lân.

De Grousters lieten sinten brûze,
’t kampioenskip joech de wink,
mar foar de G wie ’t âlde Mink*
dy’t it heve liet op ’t lân.

* Joop Mink, âld-skipper fan Grou