Hy sit heech op in grouwe stien,
syn wachtpost
dêr’t er sicht hat op ‘e keppel,
jierren mei syn skiep begien,
lykwols gjin weet hat dat er gast
is fan de deaden, ien en mien
yn ’t bouwen, reuzen mei in kneppel.

Hy wit fan ‘huynen’*** noch fan bêd,
har rêstplak,
wachtsjend op in twadde libben
op in folle breder mêd
as boppe har it swiere dak;
se rinne mei in lichte trêd,
foarsjoen fan iten troch har sibben.

De himel ljochtet foar him op,
syn foarlân,
leaut er, mei syn twadde keppel.

* Willem Roelofs (1822-1897)
Skilderij ‘It hunebêd fan Tynaarlo’

*** reuzen