maart 11, 2021
fan Francisco José de Goya*
Ik rin taastend troch it gea,
kin gjin hân foar eagen sjen,
twa maten ha ik by de hân:
in jonkje dat my fierder bringt
en ek noch myn gitaar,
ik sjoch har as myn eigen bern.
Bang bin ’k net foar it publyk,
want ik kin gjin minske sjen,
dus spylje ik foar ’t faderlân
yn memmetaal mei eigen stim,
ik reitsje oan de snaar
fan ’t hert en meitsje fan nei fan.
Hoeder bin ik yn dit gea,
fiel my sûnder minsken frij
mei ’t each op inkeld strúk en skiep,
dus spylje ik foar dit publyk,
al klinkt it falsk en raar,
sa tuskentroch op myn skalmei.
* Francisco José de Goya (1746-1828)
Skilderij ‘De bline gitaarspiler’
Skilderij ‘Hoeder dy’t op syn skalmei spilet’
maart 10, 2021
Jesaja
De Heare God lit witte
wêr’t hy al mei dwaande is:
de omkear yn de maatskippij,
wa’t heech klom, lit er sitte…
… de stoere man en de soldaat,
de rjochter en profeet,
de wize âlde en foarsizzer,
de man fan oansjen en foarop,
de riedshear en de tsjoender
en wa’t gefaar beswart.
Kweajonges lit God sitte
yn de rûnte fan ’t bestjoer,
sy sille it te sizzen ha,
mar sûnder it te witten.
Sil hy dan ’t foartou nimme
mei in mantel om de lea?
Hy hat gjin iten yn de hûs,
gjin kaam om ’t hier te kjimmen.