juli 17, 2021
fan ûnbekend*
Wol harkje, folken, nei de fragen
dy’t klinke út ’e himel wei
en op ’e ierde fierder drage:
Wa meat it wetter fan de see ôf,
wa beakene de grinzen fan de himel ôf,
wa meat de boaiem fan de ierde op,
wa woech de bergen en de heuvels ôf?
Fan God klinkt fier de rop.
Wa wiist de Geast fan God de wegen,
wat wize riedsman jout Him gaadlik ûnderwiis
en is der wol ien dy’t Him ynsjoch jout
om rjocht te jaan oan minsken yn it nau?
’t Is God wol tafertroud.
De folken binne as de drippen
dy’t oan in amer hingje, lykas stofkes dy’t
neat weage, ’t lân is ek yn lichte steat,
de lannen oan de seekant falle ôf,
foar God is ’t neat mei neat.
Yllustraasje ‘Skealjes’
juli 16, 2021
fan Lawrence Alma Tadema*
fan Jacques-Louis David**
Lit Sappho mar har wurden jaan,
sy dichtet lyrysk, mei gefoel
oer dat de jeugd fergonklik is,
dus soe sy ek har slach noch slaan.
Har freonskip mei Alkaios wie
’t gefolch fan dat hy mei gefoel
gedichten skreau en foar har song,
net dat de leafde har wat die.
Lit Sappho mar de leafde jaan
oan fammen yn it ynternaat,
dy kamen har op it gefoel,
nei ’t dichtsjen woe sy it ek dwaan.
Mar fammen groeie út ta frou
en skinke leafde oan de man
en bern, dy’t streamt út it gefoel
fan ‘ik bliuw myn wêzen trou’.
Lit Sappho dan har leafde jaan
oan Phaon, goadefreon, dus kreas,
mar syn gefoel wie net foar har,
de sprong yn see soe har ferslaan.
* Lawrence Alma Tadema (1836-1912)
Skilderij ‘Sappho en Alkaios’
* Jacques-Louis David (1748-1825)
Skilderij ‘Sappho en Phaon’
