juli 20, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Zij grijpt zijn hand om meer
te willen dan zijn aandacht
voor een ogenblik
en wil hem langer zitten zien
dan deze ene keer.
Hij staat stil voor het raam
met aandacht voor beweging
die hij nu weer mist:
de zee, de branding dichterbij,
hij hoort beslist zijn naam.
Haar naam wordt overstemd
door brandende gedachten,
want geen ogenblik
is hij voor haar van ’t golven vrij,
hij wordt niet meer geremd.
Zij heeft geen greep op hem
nu hij van haar gescheiden
is, opnieuw getrouwd
sinds zij hem losliet, met de zee…
hij luistert naar die stem.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘De roep van de zee’
juli 19, 2021
Twa reade ljochten litte witte:
de brêgewachter is noch net paraat,
it wippen sit der earst net yn,
dêr kin de reager net mei sitte.
De reager is betûft yn wippen:
’t gie út ’e lichte nei it remmingswurk
foar útsicht alle kanten út
om wach te wêzen op ’e skippen.
Gjin skipper hoecht dan noch te blazen,
want troch de snaffel komt in skelle skreau,
dat beide ljochten dôvje út,
de brêge wipt lykas in hazze.
De reager lit it Snits sa witte
dat hy reserve-brêgewachter is,
soms sjit syn snaffel ’t wetter yn,
it fiskjen kin er ek net litte.
